Θυμάμαι την πρώτη παράσταση. Με την συνεργασία του «Συλλόγου Γυναικών Λαμίας» είχαμε παίξει τους μύθους του Αισώπου.
Η πονηρή αλεπού προσπάθησε να ξεγελάσει τον κόρακα και να του πάρει το τυρί. Εγώ πάλι προσπαθούσα να έρθω κοντά στα παιδιά και να τους δείξω τον υπέροχο κόσμο της κούκλας.
Ένα παράθυρο ολόφωτο είχε ανοίξει πριν λίγα χρόνια σε μένα η Ελένη Θεοχάρη Περάκη, σε ένα από τα πολλά σεμινάρια, που διοργάνωνε με την Άλκηστη στην ΧΑΝΘ Αθηνών, μου
Το υπέροχο ταξίδι συνεχίστηκε. Θαύμασα την τέχνη αυτής της γυναίκας μέσα από την τεράστια συλλογή των κουκλών της, που φυλούσε ευλαβικά στο σπίτι της στο Κολωνάκι.
1990
Τώρα στην πόλη που γεννήθηκα ξεκινώ μόνη το ταξίδι στον υπέροχο κόσμο της κούκλας. Μαζί μου είναι ο αγαπημένος μου σύντροφος της ζωής μου Δημήτρης. Πραγματικά με στηρίζει γιατί το ταξίδι είναι δύσκολο και μοναχικό.
Πολλά παραμύθια ζωντανεύουν
Πολλοί μύθοι γίνονταν πραγματικότητα.
Καταλαβαίνω από νωρίς την δύναμη της κούκλας και την εισάγω στην σχολική τάξη.
Όλα τα διδακτικά προγράμματα που παρουσιάζω έχουν σαν σημείο αναφοράς την κούκλα. Τα παιδιά γοητεύονται , συμμετέχουν ενεργά στην παράσταση και η γνώση κατακτιέται πολύ εύκολα.
Και το ταξίδι συνεχίζεται…..
Παραστάσεις εκπαιδευτικές
Παραμύθια που γίνονται παραστάσεις.
Ιστορίες που ζωντανεύουν μέσα από τις κούκλας και γίνονται κατανοητές από τα παιδιά.
Δεν είναι όμως μόνο αυτό…
Η πρώτη μου επαφή με τις κούκλες του κουκλοθεάτρου στα σχολεία ήταν απογοητευτική! Κούκλες με πλαστικό κεφάλι που δεν έχουν καμιά αισθητική. Εδώ αποφάσισα να επέμβω.
Η άποψή μας όλα αυτά τα χρόνια ήταν πως το κουκλοθέατρο είναι:
αγωγή της ψυχής ψυχαγωγία.
Θέλοντας να δώσουμε κάτι καλύτερο δημιουργήσαμε πάνινες κούκλες κουκλοθεάτρου. Από την πρώτη κούκλα που κατασκευάσαμε μέχρι την τελευταία μας δημιουργία έχουν αλλάξει πολλά. Ένα όμως έχει μείνει αναλλοίωτο: η αγάπη για την κούκλα και ο σεβασμός στο παιδί.
Κούκλες για παραστάσεις
Κούκλες για να προσφέρουν γνώση στα παιδιά
Κούκλες για να ταξιδέψουν στον γοητευτικό κόσμο του θεάτρου.
Ύστερα αρχίσαμε τις θεματικές εκθέσεις.
Ήταν μια ανάγκη για μένα να δείξω από μια άλλη οπτική γωνία την αξία της κούκλας.
Οι κούκλες τώρα πια δεν ήταν ηθοποιοί σε μια παράσταση, αλλά συνδέονται όλες μαζί με μια μικρή κόκκινη κλωστή. Το παραμύθι του κάθε θέματος ξετυλιγόταν μέσα από μικρές ιστορίες. Δεν τις ζωντανεύουμε πια εμείς, αλλά τα παιδιά που έβλεπαν την έκθεση.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την στιγμή στην πρώτη θεματική μας έκθεση, που πραγματοποιήθηκε στην Άμφισσα. Είχε τίτλο:
Γοητεία Γυναικών.
Είχαμε επιλέξει γυναίκες από την Μυθολογία και τις παρουσιάσαμε. Όταν τα παιδιά στάθηκαν μπροστά στην Κασσάνδρα, την μάντισσα της Τροίας, με έναν θαυμαστό τρόπο ιστόρισαν όλα όσα είχαν μάθει στην σχολική τάξη! Ήταν η καλύτερη ανταμοιβή για εμάς αλλά και για την δασκάλα που τα παρακολουθούσε χαμογελώντας.
Ύστερα ήρθαν τα βιβλία…
Όλη η εμπειρία που αποκομίσαμε αυτά τα χρόνια αποτυπώθηκε στο χαρτί. Πρώτα οι «4 εποχές, ο κύκλος του χρόνου» κατόπιν «ο γάμος της ποντικούλας», «Αστέρι και φιλί», «Οι νάνοι και ο τσαγκάρης», «Ήρωες».
Ύστερα ήρθε η τεχνολογία…
Όχι, στο σχολείο δεν έμαθα να χειρίζομαι τον ηλεκτρονικό υπολογιστή! Να φανταστείτε πως έγραφα μέχρι το πρώτο έτος της σχολής Νηπιαγωγών με το πολυτονικό σύστημα. Προσαρμοζόμαστε όμως και ακολουθούμε το ρεύμα. Με αυτό το σκεπτικό δημιουργήσαμε
Τα ηλεκτρονικά μας βιβλία.
Και συνεχίζουμε…
Μπορεί η νέα πραγματικότητα να μας στέρησε την ανθρώπινη επαφή, όμως εμείς βρίσκουμε τρόπο να επικοινωνήσουμε και να δείξουμε πόσο αγαπάμε το κουκλοθέατρο.
Έχω ένα όνειρο
Να δημιουργήσω ένα κέντρο τέχνης για παιδιά και ενήλικες.
Πιστεύω πως με την βοήθεια Του Θεού να το υλοποιήσω κάποια μέρα.
Αυτό που είναι το πιο ευχάριστο σε εμένα είναι ότι εδώ και μερικά χρόνια το Κουκλοθέατρο Λαμίας έβγαλε κλώνια.
Τα μικρά μου χελιδονάκια πέταξαν και δημιούργησαν την δική τους σκηνή στην Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα.
Ο Γιάννης Γλωσσόπουλος έχει πάρει τον δικό του δρόμο. Δημιουργεί κάτι νέο και ευφάνταστο με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Είναι ένας «Ονειροβάτης» με όραμα και αυτό με κάνει πολύ περήφανη.
Η Ελένη είναι στην Αθήνα και δημιουργεί κάτι όμορφο με τις μοναδικές «Μωβ Ομπρέλες».
Η Κατερίνα ανοίγει τα φτερά της στην σχολική τάξη για να δώσει στα παιδιά αξέχαστες εμπειρίες μέσα από το κουκλοθέατρο και το θεατρικό παιχνίδι.
Τριάντα χρόνια κουκλοθέατρο
Συνεχίζουμε και αναφωνούμε την ρήση του Καζαντζάκη:
«Φτάσε όπου δεν μπορείς.»
Comments