Συχνά αναρωτιόμαστε ποιες ιστορίες είναι κατάλληλες για τα παιδιά. Ποιες ιστορίες είναι αυτές που θα κεντρίσουν το ενδιαφέρον και την περιέργειά τους και θα τα κάνουν να μάθουν σιγά- σιγά το νόημα της ζωής.
Γιατί η σοφία δεν ξεπηδά πλήρως ανεπτυγμένη όπως η Αθηνά από το κεφάλι του Δία, αλλά οικοδομείται βήμα – βήμα ξεκινώντας από το μη λογικό.
Έτσι λοιπόν μια ιστορία που αφηγούμαστε ή διαβάζουμε στα παιδιά θα πρέπει:
1. Να πλουτίσει την ζωή του
2. Να κεντρίζει την φαντασία του
3. Να το βοηθά να αναπτύξει τη νοημοσύνη του
4. Να ξεκαθαρίσει τα συναισθήματα του
5. Να εναρμονίζεται με τα άγχη και τις προσδοκίες του
6. Να αναγνωρίζει πλήρως τις δυσκολίες του
7. Να υποδεικνύει λύσεις στα προβλήματα που το αναστατώνουν.
Με λίγα λόγια θα πρέπει να σχετίζεται ταυτόχρονα με όλες τις πλευρές της προσωπικότητάς του. Δεν θα πρέπει όμως η ιστορία αυτή να υποτιμά την σοβαρότητα των δυσκολιών του και συγχρόνως να προωθεί την εμπιστοσύνη στον εαυτό του και στο μέλλον του.
Ποιο είναι λοιπόν αυτό το λογοτεχνικό είδος που συγκεντρώνει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά;
Τα λαϊκά παραμύθια.
Πως μπορούμε να αφηγηθούμε μια ιστορία;
Ο αφηγητής μπορεί να είναι ο γονιός ή ο δάσκαλος ή κάποιος από το οικείο περιβάλλον του παιδιού. Τον ρόλο του αφηγητή όμως μπορεί να τον πάρει και ένας φίλος που μας αφηγείται μια περιπέτεια που μπορεί να έχει και φανταστικά στοιχεία στο περιεχόμενο της.
Το εργαλείο του αφηγητή είναι η φωνή και αυτή είναι αρκετή για να ταξιδέψει το ακροατήριό του.
Ένα μεγάλο λάθος που γίνεται κατά την αφήγηση των παραμυθιών είναι η ανάγνωση από ένα βιβλίο.
Η οπτική επαφή με το ακροατήριο και η ατμόσφαιρα που δημιουργείται με το παραμύθι κάνουν την διαδικασία σαγηνευτική. Ο στόχος μας όταν αφηγούμαστε ένα παραμύθι είναι να σπρώξουμε την φαντασία του παιδιού κι έτσι να δημιουργήσει στο μυαλό του εικόνες και σκηνές που αφορούν αποκλειστικά την προσωπική του ψυχοσύνθεση.
Υπάρχει κάποιο μέσο ώστε να κάνω την αφήγηση πιο ζωντανή;
Υπάρχουν πολλά υποστηρικτικά εργαλεία, ώστε η ατμόσφαιρα να ζωντανέψει ακόμη περισσότερο και η αφήγηση να πετύχει τον σκοπό της, στον μεγαλύτερο βαθμό.
Κάτι για το παραμύθι
Να μην ξεχνάμε πως η λέξη παραμύθι προέρχεται από την λέξη παραμυθία που σημαίνει παρηγοριά. Ο σκοπός της αφήγησης του παραμυθιού λοιπόν είναι να γαληνέψει η ψυχή αυτού που το ακούει.
Θα σας πω μια ιστορία.
Συνήθιζαν σε μια φυλακή κάθε βράδυ οι κρατούμενοι να λένε παραμύθια . Ο δεσμοφύλακας καθόταν παράμερα και δεν ήθελε να ακούσει ότι γίνονταν στην αίθουσα.
Με τον καιρό ξεγλιστρούσε πίσω από την πόρτα και άκουγε τα παραμύθια.
Η γοητεία τους τον κάνανε πολύ καλό στην ψυχή. Αυτή γαλήνεψε και δεν φέρονταν με βαναυσότητα στους κρατούμενος.
Όσο μπόρεσε το παραμύθι να σμιλέψει την ψυχή του σκληρού δεσμοφύλακα , άλλο τόσο μπορεί να ησυχάσει την ψυχούλα ενός μικρού παιδιού.
Η ατμόσφαιρα που θα δημιουργήσουμε όταν αρχίσουμε να αφηγούμαστε είναι πολύ σημαντική.
Το φως ενός κεριού, η ησυχία στον χώρο, το κάθισμα οκλαδόν θα συμβάλλουν ώστε να υπάρξει μια αρχική ηρεμία ώστε να δεχθεί το ακροατήριο την ευεργετική επίδραση των μηνυμάτων του παραμυθιού που δρουν ασυνείδητα.
Ήχοι από κρουστά ή πνευστά όργανα μπορούν να πλαισιώσουν την αφήγηση.
Όταν αρχίζει να βρέχει ακούμε το οργανάκι «το ξύλο της βροχής». Ένα τύμπανο με τον ήχο του μπορεί να μας δώσει τον ρυθμό με τον οποίο περπατά ο ήρωας.
Comments